SEN (şiir)

SEN

Bir kurşunla yaralandı uykum,

Karanlığa açıldı gözlerim…

Yüreğimdeydin, aklıma düşün birden bire,

İsmin yankılandı kulaklarımda…

Kimdin sen?

İlk gördüğüm günü düşündüm,

Oynadığım kırmızı tokanı, bana uzatmanı...

Bakışlarından süzülen alaycı bir eda,

Bana mı yoksa dünyaya mıydı anlayamadım.

Üstüme alındım.

Sen farkında değildin, ama ben, ezildim.

Ağırdı bu tebessüm bana!

Ve aradan bir yıl geçti.

Bitmeyecek gibi görünen bir yıl!

Değişen tek mevsimler ve tarih değildi:

Bendim, sendin!

Belki de sen hep buydun,

Tanıdıkça anladığım sen!

Beşeri aşkları aşmıştı kalbin,

Sonsuzluğun derin sükûnetini dinliyordun,

Hayatı kıyıdan izlemiyordun,

Dokunuyordun!

Başkaydı her tavrın, her sözün,

Hiç duymadığım kelimelerdi kâğıtlara döktüğün.

Bir tutkuydu sende İstanbul,

Gözbebeklerindeydi;

Üsküdar, Kanlıca, Kız kulesi…

Seninle sevdim geceyi,

Yalnızlığı, vuslatsız özlemleri,

Dostname’yi, namelerde dertleşmeyi,

Sağ ol üsved, sağ ol dost!

Sen öğrettin bana;

Sevmeyi, istemeyi, keşfetmeyi…

Osman Said DEMİRYILMAZ