SON (Dostname-XXI)

SON

Selam sana vefakâr dost,                                                                                20.01.2007

Sana bugün farklı bir günden sesleniyorum. Yıldızlar bir başka sanki bu gece… Adı vefa denilen bir gemideyim sanki. Dostanmenin öbür ucunda sen varsın, heyecanım ondan. Sanma insanın dostuna ulaşmasının mutluluğundan daha ötesi yok. Belki bu paylaşım daha güzel yazılabilir ama duygularım daha güzel yaşanamaz bu gece. Seni sende buldum yine. Nokta konmamış bir Dostnamede rastladım sana. Satırların arasında sakladığım, hatıralarımı paylaşma fırsatı geçti yine elime. Ama bu kez farklı, bir başka sanki.

Sende fark ettin mi? Dışarıdan bakınca kaleme hükmedenin ellerimiz olduğu yanılgısına kapılıyoruz. Halbuki ellerimize de hükmeden, kalbimizdeki en küçük sırlarımız bilen biri var! Bu yüzden kelimeleri tasarlamaya gerek yok! “Oku” emrini veren, “Yaz” derse yazılır kelimeler! Yazılmakta da zaten. Şimdi bak kainattaki yazılmış eserlere, onlar da böyle bir Dostname! Yaratıcının sana yazdığı bir name, hem de sırlarla dolu bir name! Kusursuz bir intizam ile yazılmış satırlara gizlenmiş manalar var, keşfet! Belki bizim Dostnamemizde nokta konmuyor ama yarın okunacak selânın bizim noktamız olmayacağının garantisi yok, elimizde değil!

Kulakalrım yenice bir sela duyunca selayı bir Yasin okumak istedim ölenin ardından. Nerden bilirdim okuduğum Yasin’in, evine gidip, muhabbetinde bulunduğum, yüzünden tebessümü hiç eksik olmayan, komşum Hafız amca için olduğunu. Çok enteresan bir olgu, şu yaşamak denen aldatmaca. Bugün varsın, yarın yok!  Birçok faniyat içerisinde boğuşurken, bir de bakıyorsun ebediyet aleminin kapısındasın. Ölüm olmadan, hayat neye yarar ki! Garip mi geldi bu düşüncem sana. Bitişi olmayan hiçbir şeyin değeri de olmaz desem, anlatabilmiş olur muyum sana! Fani olanı istemenin sınırı, bu ebediyet kapısı! Buna rağmen fani şeylere itibar edip yaşamaya çalışmak, gaflet uykusunun en ağırı herhalde! Allah hepimize bu gaflet uykusundan uyanmayı, uyanık kalmayı nasip etsin.

Dost eğer doğruyu söylerse, iyiye yöneltirse dosttur. Sende bunu gördüm. Vefakârlıkla bana dost olman, bu satırları benimle okuman, tefekkür etmen Dostname’nin değerini, sana yazmanın hazzını daha da arttırıyor. Sana bir sırrımı daha vereyim. Şeytan her vakit tetikte. Benden sıyrılmaya çalışsam da faniyattan, kalbimden geçiyor fena şeyler. Gözümle, elimle, dilimle işlediğim ya da işlenmesine göz yumduklarım geliyor aklıma. Haramlara bulaşmadan yaşamak mümkün mü diye soruyorum kendi kendime. Ne zaman işleri biraz yoluna soksam, Şeytan sanki daha bir yakınlaşıyor. Mesela; bir iyilik yapasım geliyor içimden, karşımdakinin gözlerinde “bu iyiliği neden yapıyor?” düşüncesini görüyorum, korkuyorum. Hazreti Hatice annemiz, tüm servetini altı senede Allah rızasını kazanmak adına feda ederken benim gibi şeytanla mücadele etmiş miydi acaba?! Bunu ilk duyduğumda lüzumsuz yere sırf rengini beğendim diye aldıklarım aklıma geldi. Ben bu işe yaramaz şeyleri bile verirken uğraşıyorum Şeytanla… Verme diyor, neden veriyorsun ki! Ama sevdiğin şeylerden vermek ile başlıyor faniden geçebilmek. Faniden vazgeçmeden ebediyete koşmak da zor! Lakin rabbim büyüktür, bir kapı açar bize de… İnsanın kalbinden geçenleri ondan daha iyi bilen yok. Sen Dostnamenin öteki ucunda bu satırları okuyan dostum. Fani olanı isteme, kurtul geçici sevdalardan. Sırrına er; eşyanın gerçek kıymetini gör. Bir sela ile bırakıp gittiğinde bu alemi, üzülme arkanda bıraktıklarına… Alıştır kendini, sen terk etmeden dünyayı, terk etmelisin dünyalıkları, fani olanları… Bak sana bir masal gibi gelecek bu satırlar ama asıl masal içinde bulunduğumuz zaman! Tıpkı kül kedisinin saat 12’yi vurduğunda, vakit gelmiş demek olacak. Her kulun bir kül kedisi olduğunu düşün şimdi. Saat 12 olunca görünecek herkesin gerçek yüzü. Geride kalsa kalsa bir pabuç kalacak senden… O da öteki dünyada sana ya denk gelir ya gelmez! Kül kedisinin içinde götürdüğü aşk gidecek kendisiyle o vaktin geldiği günde… Dikkat bu yüzden kalbinde sakladığın aşka! Fani burada kalacak bu aşkın, bakisiyse senle beraber olacak. Bunu fark etmek yeter insanoğluna.

Sabret göreceksin dediklerimi, er ya da geç! Ama hazır ol bu dostnamaenin bittiği gibi bitecek bu hayat masalımız bir gün. Dostnamelerin, sonuna konmasa da nokta, bir gün fani yaşama koyacağız. Alıştır kendini vedalara, bu noktasız son ile (  )

                                                                                                          

                                                               Osman Said DEMİRYILMAZ